A jednak nie zapomniała!

Hejka. Mikołajki już dawno za nami a ja jeszcze nie pokazałem wam mojego prezentu ale od początku. Mówiłem już, że Anka obiecała mi pyszną, pachnącą kość  i czekałem z niecierpliwością na 6 grudnia. Oczywiście już od rana nie mogłem się doczekać kiedy wstanie i przytacha ja z garażu bo tam zazwyczaj trzyma prezenciki, tak na wszelki wypadek, żebym nie wyszperał za szybko. No i tak łażę od rana,  dręczą mnie myśli, usiedzieć nie mogę a Anka wstała jak gdyby nigdy nic i poszła do pracy. Dostałem co prawda śniadanie jak zwykle ale nic więcej, czyżby zapomniała? Z rozpaczy zgryzłem moją ulubioną piłeczkę ale i to nie pomogło. Jaka była moja wielka radość kiedy wieczorem przed drzwiami znalazłem kolorowe pudło. W środku były dwie nowiutkie miseczki, wypolerowane jak lusterka. Jedna na chrupki, druga na wodę, no i stojaczek ma się rozumieć. Anka zabezpieczyła wszystkie plastikowe elementy, co by mnie nie kusiły. Odtąd jadam codziennie z nowych, lusterkowych misek. Kiedy zjadam ostatniego chrupka z dna spogląda na mnie zadowolony jegomość. Marzenia o kości pozostały ale pełna micha chrupek też jest ok.

Hura, dostałem miski!

Żeby chrupanie nigdy się nie kończyło